Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur?

Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat.

Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? In primo enim ortu inest teneritas ac mollitia quaedam, ut nec res videre optimas nec agere possint. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Itaque ad tempus ad Pisonem omnes.

Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.

Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa; Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest.

Atqui pugnantibus et contrariis studiis consiliisque

semper utens nihil quieti videre, nihil tranquilli potest. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Quae cum dixisset, finem ille. Videsne quam sit magna dissensio?

Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam?

Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Summus dolor plures dies manere non potest? Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Nos commodius agimus. Quid dubitas igitur mutare principia naturae?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Duo Reges: constructio interrete. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Sit enim idem caecus, debilis. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate.

Est autem a te semper dictum nec gaudere quemquam nisi propter corpus nec dolere. Falli igitur possumus. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Primum quid tu dicis breve? Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat;