English
Arabic
French
Spanish
Portuguese
Deutsch
Turkish
Dutch
Italiano
Russian
Romaian
Portuguese (Brazil)
Greek
Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Nam ante Aristippus, et ille melius. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Confecta res esset.
At eum nihili facit; Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate.
Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Nunc de hominis summo bono quaeritur; Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus;
Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Videsne quam sit magna dissensio? Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Quis est tam dissimile homini. Duo Reges: constructio interrete. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L.
Quod totum contra est. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Bestiarum vero nullum iudicium puto.
Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum.
Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Equidem, sed audistine modo de Carneade? Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Erat enim res aperta.
Nec enim ignoras his istud honestum non summum modo, sed etiam, ut tu vis, solum bonum videri. Nos commodius agimus. Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Hoc loco tenere se Triarius non potuit.
Prioris generis est docilitas, memoria; Beatum, inquit. Totum autem id externum est, et quod externum, id in casu est. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Sed quid sentiat, non videtis. Rationis enim perfectio est virtus; Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit?
Qualem igitur hominem natura inchoavit? Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Sed existimo te, sicut nostrum Triarium, minus ab eo delectari, quod ista Platonis, Aristoteli, Theophrasti orationis ornamenta neglexerit. Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Quae diligentissime contra
Aristonem dicuntur a Chryippo.
