Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus.
Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius.
Quonam, inquit, modo? Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Hoc est non dividere, sed frangere. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; An hoc usque quaque, aliter in vita? Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus.
Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Nescio quo modo praetervolavit oratio. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Duo Reges: constructio interrete. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Et nemo nimium beatus est;
Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Cur deinde Metrodori
liberos commendas? Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt? Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes.
Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Aliter autem vobis placet. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. At multis malis affectus. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit.
Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Quod totum contra est. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Si id dicis, vicimus.
In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur?
Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Scaevola tribunus plebis ferret
ad plebem vellentne de ea re quaeri. Cur deinde Metrodori liberos commendas?