English
Arabic
French
Spanish
Portuguese
Deutsch
Turkish
Dutch
Italiano
Russian
Romaian
Portuguese (Brazil)
Greek
Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Et quidem Arcesilas tuus, etsi fuit in disserendo pertinacior, tamen noster fuit; Nescio quo modo praetervolavit oratio. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere.
Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Nec enim ignoras his istud honestum non summum modo, sed etiam, ut tu vis, solum bonum videri. Comprehensum, quod cognitum non habet?
Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Paria sunt igitur. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis.
Quod quidem iam fit etiam in Academia. Ut pulsi recurrant? Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. De quibus cupio scire quid sentias. Oratio me istius philosophi non offendit; Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Utilitatis causa amicitia est quaesita.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Quamvis enim
depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. An tu me de L. Nemo igitur esse beatus potest. Minime vero, inquit ille, consentit.
Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Ratio quidem vestra sic cogit. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Sed quot homines, tot sententiae; Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare.
Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Hoc non est positum in nostra actione. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Si enim non fuit eorum iudicii, nihilo magis hoc non addito illud est iudicatum-. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Scrupulum, inquam, abeunti; Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Hunc vos beatum;
Fieri, inquam, Triari, nullo pacto potest, ut non dicas, quid non probes eius, a quo dissentias. Age sane, inquam. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Hanc se tuus Epicurus omnino ignorare dicit quam aut qualem esse velint qui honestate summum bonum metiantur. Murenam te accusante defenderem. Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. An potest cupiditas finiri? Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt.
Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Bonum integritas corporis: misera debilitas. Deinde prima illa, quae in
congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Sed haec omittamus; Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum.
Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Duo Reges: constructio interrete. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Si enim ad populum me vocas, eum. Idem adhuc; Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius.
