Sed quid sentiat, non videtis. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Restinguet citius, si ardentem acceperit. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint;

Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus. Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem. Duo Reges: constructio interrete. Equidem e Cn.

Id Sextilius factum negabat. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur; Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur.

Gerendus est mos, modo recte sentiat. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Comprehensum, quod cognitum non habet? Negat esse eam, inquit, propter se expetendam.

Quod autem

satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Quis enim redargueret? Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Tria genera cupiditatum, naturales et necessariae, naturales et non necessariae, nec naturales nec necessariae. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. Cur haec eadem Democritus?

Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Si enim ad populum me vocas, eum. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Nam de isto magna dissensio est. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur?

Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Suo genere perveniant ad extremum; Bork Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit.

Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Sin aliud quid voles, postea. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto.

Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Re mihi non

aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis.