Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Rationis enim perfectio est virtus; Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico.

Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Sed quod proximum fuit non vidit. An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt;

Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Nescio quo modo praetervolavit oratio. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Ac tamen hic mallet non dolere. Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; In parvis enim saepe, qui nihil eorum cogitant, si quando iis ludentes minamur praecipitaturos alicunde, extimescunt. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem.

Inde igitur, inquit, ordiendum est. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda.

Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Non est igitur summum malum dolor. Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest; Sed quid sentiat, non videtis. Sedulo, inquam, faciam. Ego vero volo in virtute

vim esse quam maximam; Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret?

Si ad corpus pertinentibus, rationes tuas te video compensare cum istis doloribus, non memoriam corpore perceptarum voluptatum; Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. In quo etsi est magnus, tamen nova pleraque et perpauca de moribus. Quod autem ratione actum est, id officium appellamus.

Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Qui est in parvis malis. Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt. At hoc in eo M. Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. Reguli reiciendam; Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria.

Quid sequatur, quid repugnet, vident. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Comprehensum, quod cognitum non habet? Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris?

Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. At enim hic etiam dolore. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Memini vero, inquam; Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Quid

enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Murenam te accusante defenderem. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Duo Reges: constructio interrete. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio.