In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi.

Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Mihi enim satis est, ipsis non satis. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta.

Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur. Quem ad modum quis ambulet, sedeat, qui ductus oris, qui vultus in quoque sit? Quid censes in Latino fore? Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti.

Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Quid enim de

amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Sed residamus, inquit, si placet. Pugnant Stoici cum Peripateticis. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Duo Reges: constructio interrete.

Tum mihi Piso: Quid ergo? Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. At enim hic etiam dolore. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri.

Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Est autem a te semper dictum nec gaudere quemquam nisi propter corpus nec dolere. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Cave putes quicquam esse verius.

Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Quis Pullum Numitorium Fregellanum, proditorem, quamquam rei publicae nostrae profuit, non odit?

Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera.

Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Videsne quam sit magna dissensio? Omnis enim est natura diligens sui. Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus;

Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. Bork Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur.