Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia.

Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. An hoc usque quaque, aliter in vita? Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi;

Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Non est igitur summum malum dolor. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi;

Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Quod quidem nobis non saepe contingit. Quod equidem non reprehendo;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Duo Reges: constructio interrete. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Quippe: habes enim a rhetoribus; Consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest;

Si enim ad populum me vocas, eum. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio.

Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Quid censes in Latino fore? Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? De vacuitate doloris eadem sententia erit. Sed virtutem

ipsam inchoavit, nihil amplius.

Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt; Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur.

Illa tamen simplicia, vestra versuta. Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Sed fortuna fortis; Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam.

Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Maximus dolor, inquit, brevis est. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat. Cave putes quicquam esse verius.