English
Arabic
French
Spanish
Portuguese
Deutsch
Turkish
Dutch
Italiano
Russian
Romaian
Portuguese (Brazil)
Greek
Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Comprehensum, quod cognitum non habet? Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere.
Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Nec tamen ille erat sapiens quis enim hoc aut quando aut ubi aut unde? Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Etiam beatissimum? Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum. Duo Reges: constructio interrete. Avaritiamne minuis? Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem.
Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Pollicetur certe. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Igitur neque
stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Etenim si delectamur, cum scribimus, quis est tam invidus, qui ab eo nos abducat?
Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam?
Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Num quid tale Democritus? Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Dicimus aliquem hilare vivere; Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Si enim ad populum me vocas, eum. Gerendus est mos, modo recte sentiat.
Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibuscum re concinebat, verbis discrepare? Erat enim Polemonis. Commentarios quosdam, inquam, Aristotelios, quos hic sciebam esse, veni ut auferrem, quos legerem, dum essem otiosus; Idem adhuc; Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Quae ista amicitia est? Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere?
Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Tum ego: Non mehercule, inquam, soleo temere contra Stoicos, non quo illis admodum assentiar, sed pudore impedior; Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti. Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam
perfectione virtutis;
Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit, illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Equidem e Cn. Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Aliam vero vim voluptatis esse, aliam nihil dolendi, nisi valde pertinax fueris, concedas necesse est.
Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Vives, inquit Aristo, magnifice atque praeclare, quod erit cumque visum ages, numquam angere, numquam cupies, numquam timebis. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Sed quae tandem ista ratio est? Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret.
