English
Arabic
French
Spanish
Portuguese
Deutsch
Turkish
Dutch
Italiano
Russian
Romaian
Portuguese (Brazil)
Greek
Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Restinguet citius, si ardentem acceperit. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Qui est in parvis malis. Quaerimus enim finem bonorum.
Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus;
Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Proclivi currit oratio.
Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet.
Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Hoc est dicere:
Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Torquatus, is qui consul cum Cn. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Erit enim mecum, si tecum erit. Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Duo Reges: constructio interrete.
Eadem nunc mea adversum te oratio est. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Neutrum vero, inquit ille. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Num quid tale Democritus? Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. At habetur! Et ego id scilicet nesciebam! Sed ut sit, etiamne post mortem coletur? Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi.
Dicimus aliquem hilare vivere; Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis; Polycratem Samium felicem appellabant. Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant.
Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit?
Sic, et quidem diligentius
saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit.
